Lone Rover

สำหรับรถ Dahon Boardwalk D20 ของผมปกติผมจะใช้ไมล์วัดความเร็วยี่ห้อ Bryton Rider 10 ซึ่งเป็น GPS Bike Computer ในชุดที่ผมซื้อมาจะมีตัววัดรอบขาของ Bryton มาให้ด้วย แต่หลังจากนำเอารถจักรยานไปลุยยอดดอยมาปรากฎว่าตัว Cadence Senor หรือ วัดรอบขามันหลุดหายไป แต่เครื่องวัดความเร็วของผมก็ยังใช้งานได้ตามปกติครับ แต่ที่มันตะหงิดๆ นิดๆ ก็คือข้อมูลด้านรอบขาหายไป ซึ่งจริงแล้วผมเองก็ไม่ค่อยได้ใช้ข้อมูลนั้นสักเท่าไร (ว่ากันจริงๆเลยนะ) แต่ปัญหาคือผมรู้สึกว่าหน้าจอมันว่างๆ เหมือนอะไรขาดหายไป หากเป็นรถยนต์ก็คงเป็นรถที่มีแต่มาตรวัดความเร็ว แต่มาตรวัดรอบหายไปแบบนั้นแหละ คือมันเป็นความรู้สึกของความไม่ครบ ไม่เต็มร้อยว่างั้นเถอะ ซึ่งจริงๆ แล้วไม่เกี่ยวกับการขับขี่เลย Cadence Sensor iGPSPORT รุ่น C61  

ผมได้ซื้อไมล์วัดความเร็ว INBIKE 321มาจาก eBay เนื่องจากราคาไม่แพง และ จอใหญ่ดี คุณภาพของสินค้าก็จัดว่าใช้ได้สมราคาครับ รุ่นนี้เป็นรุ่น Wireless ด้วยคือไม่ต้องเดินสายใฟจาก magnet sensor ตรงล้อหน้าให้แลดูรกหูรกตา

แมวภูเขา 🚵‍♀️ จากทีสูงมองลงไปเบื้องล่างมันคือความสุขที่ได้มา ณ.ที่ ความสูง 476ม. เหนือระดับน้ำทะเล บางทีการที่ได้มายืนในจุดที่แตกต่างจากคนอื่นๆ ก็ทำให้เรามีความสุขได้เช่นกัน แล้วทำไมเราต้องเหมือนกับคนอื่นล่ะ?  บนเส้นทางที่เป็นภูเขา ทางดิน หินลอย ตามปกติแล้วผมจะใช้รถเสือภูเขาล้อขนาด 26" ในการเดินทาง แต่ครั้งนี้ผมเปลี่ยนมาใช้รถพับ Boardwalk บางคนอาจจะว่าผมบ้า ผมเคยเขียนไปในกลุ่มทัวร์ริ่งหนึ่งว่า...อยากไปใหนมีรถอะไรก็เอาไปเถอะ มีรถแม่บ้านก็ไปได้เพียงแต่คุณต้องมั้นใจว่าคุณช่วยเหลือตัวเองได้ ก็มีพวก ติ่งทัวร์ริ่ง ออกมาแย้งว่า ไม่ได้นะ ❌ ต้องเป็นรถทัวร์ริ่งที่เขาสร้างมาโดยเฉพาะเท่านั้น บ้างก็ว่าต้องเป็นรถพับ KHS เท่านั้น อันที่จริงผมอยากบอกว่า "คนที่ประสพความสำเร็จ🏁 ส่วนใหญ่มักมาจากสภาพที่ไม่พร้อม พวกที่รอให้ทุกอย่างพร้อมมักไม่ค่อยได้ไปใหน"

หลังจากที่ใช้ Dahon Boardwalk มาได้สักพักหนึ่งก็เข้าสู่หน้าฝน ปัญหาหนึ่งที่ผมเจอก็คือน้ำขี้โคลนดีดโดนหลังครับ สกปรกเลอะเทอะเสื้อผ้า ทั้งหลักอานและใต้เบอะไปหมดครับ อย่ากระนั้นเลยลองมาแต่งองค์ทรงเครื่องกันหน่อยโดยการติดบังโคลน และใส่ตะแกรงหน้าหลังเข้าไปเพื่อเพิ่มฟังก์ชั่นการทำงานเวลาไปจ่ายตลาดด้วย ซึ่งรายละเอียดมีดังต่อไปนี้

หลังจากที่ขี่จักรยานมาพักใหญ่ สิ่งที่เตะตาผมก็คือรถจักรยานพับเพราะมันดูแปลกดาดี ยิ่งดูนานๆ เข้า เออ..มันก็สวยดีนะ ทำให้เกิดความอยากได้เพราะตอนเด็กๆ ผมฝันอยากได้จักรยาน BMX มากครับแต่ก็ไม่มีเงินซื้อ เพราะพ่อแม่เองก็ยังลำบาก ดังนั้นในสมัยเรียนก็ได้แต่ยืมเพื่อนขี่ ผมอยู่ใน กทม. ผมเห็นมีคคนใช้จักรยานพับเยอะมาก แต่พอมาที่เชียงรายแล้วกลับไม่ค่อยจะเห็นจะมีก็แต่เสือภูเขา และ เสือหมอบ อาจจะเป็นเพราะจักรยานพับเหมาะกับสังคมเมือง ที่เน้นให้ความคล่องตัวสูง เพราะต้องใช้การขนส่งหลาย mode เช่นขึ้นรถไฟฟ้า แล้วนำจักรยานขึ้นไปด้วย แต่ในความเป็นจริง ผมก็ไม่ค่อยจะเห็นใครหิ้วขึ้นรถไฟฟ้าในชั่วโมงเร่งด่วนนะ เข้าใจว่าคนขี่จักรยานส่วนมากจะออกก่อนคนอื่นๆ เสมอ เอาละ รถที่ต้องตาต้องใจผมมากตั้งแต่แรกเห็นก็คือ Dahon Boardwalk D7 ครับเพราะหุ่นมันเป็นท่อกลมเล็กเรียวเพรียวลมดี ดูเหมือนจักรยานรุ่นเก่าๆ พอไปเห็นตัวจริงเข้ายิ่งหลงรักเพราะงานออกมาดูสวยเรียบร้อย และวัสดุอะไรต่างๆ ก็ดูดีมาก เฟรมรถรุ่นนี้เป็นโครโมลี่ (ท่อเหล็กน้ำหนักเบา ยืดหยุ่นสูง)  ผมเคยไปดูจักรยานพับมาหลายยี่ห้อส่วนใหญ่ก็เป็นระดับกลางๆ ไปล่างๆ ดูแล้วมั

จากตอนที่แล้ว   เมื่อคืนนี้ได้นอนในห้องที่สะอาด และเหนื่อยมาทั้งวัน ทำให้ผมหลับได้สนิทมาก และเช้านั้ผมตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นกว่าทุกวัน เพราะวันนี้เป็นวันที่ 5 (22 November 2015) ของการเดินทาง ซึ่งวันนี้ผมต้องกลับบ้านแล้วครับ และเหมือนเช่นทุกวันคือ เช้าวันนี้ผมต้องมาเดินเที่ยวในตัวเมืองและ ชมตลาดปากแบงก่อนที่จะกลับ ผมมาเดินตลาดตั้งแต่ หกโมงเช้า เพื่อให้แน่ใจว่าตลาดจะไม่วายก่อน ก็เฉกเช่นเดียวกับตลาดใน สปป.ลาวทั่วไป สินค้าก็มีเหมือนๆ กัน แต่ตลาดที่นี่แลดูพิเศษกว่าที่อื่นๆหน่อยคือ ตัวตลาดจะอยู่ติดภูเขา ซึ่งมองดูแล้วก็สวยสบายตาดีครับ ผมไม่รู้ว่าที่นี่เป็นหมู่บ้าน หรือ อำเภอปากแบง แต่ที่รู้ก็คือที่นี่อยู่ในออ้มกอดของขุนเขา และสายหมอก

จากตอนที่แล้ว วันนี้ก็จะเป็นวันที่ 4 (22 November 2015) ของการเดินทางแล้วครับ วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเพื่อมาเดินออกกำลังกายเล็กๆน้อย ประมาณ 45 นาทีรอบๆ โรงแรม และเพื่อที่จะให้มีเวลาเหลือพอที่จะเก็บข้าวของเพื่อเดินทางกลับ และก็เหมือนกับทุกๆครั้ง และ ทุกๆที่ๆ ผมเดินทางไป ผมมักจะแวะตลาดสดของเมืองนั้นๆ ในยามเช้าเพราะที่นี่เราจะได้เห็นวิถีชีวิตของผู้คนได้ชัดเจน ซึ่งบ่อยครั้งทำให้ผมคิดถึงความหลัง และช่วงเวลาดีๆ ที่ผมได้อยู่กับแม่ เพราะผมเองเป็นคนที่โตมากจากตลาดสดเชียงรายมาก่อน และสภาพของตลาดสดใน สปป.ลาว หลายที่ ก็มีสภาพที่ไม่แตกต่างจากตลาดเทศบาลเชียงรายในอดีตมากนัก และที่สำคัญที่สุดคือ ผมถือว่าทั้งเป็นการสำรวจตลาดด้วยเนื่องจากครอบครัวของผมเองก็เป็นผูผลิตสินค้าบริโภคเช่นกัน ผมเดินทางออกจากโรงแรมแบบสบายๆ ในเวลาเจ็ดโมงนิดหน่อย ขี่รถชมเมืองแบบเนิบๆ มาถึงตลาดก็ประมาณ 07:25 แล้วครับ ผิดคาดครับ...ผมคิดว่าตลาดน่าจะยังคึกคัก แต่กลับกลายเป็นช่วงที่ตลาดเริ่มจะวายแล้ว เพราะชีวิตที่นี่จะเริ่มตั้งแต่ตี 4 และจะคึกคักกันในราว05.00-06.30 แล้วคนก็จะค่อยๆลดน้อยลงไป แต่กระนั้นก็ยังมีสินวางขายให้เห็นอยู่ครับ

จากตอนที่แล้ว  วันที่ 3 ของการเดินทาง (21 November 2015) หลังจากที่ผมรับประทานอาหารในตลาดเสร็จก็ได้ฤกษ์อำลาเมืองขวาเสียที อันที่จริงเมืองขวามนี้เป็นเมืองที่นักบิดชาวไทยนิยมมาพักก่อนเดินทางต่อไปยังชายแดนเดียนเบียนฟู บางคนก็เอารถมอเตอร์ไซค์ฝากใว้กับทางโรงแรมที่นี่เลย แล้วตัวเองก็เดินทางต่อไปด้วยรถบัสข้ามไปเวียดนามด้วยเหตุที่ทางเวียดนามไม่อนุญาตให้รถจากไทยข้ามไป ผมออกเดินทางจากมืองขวาในราว 09.00น. เป็นการเดินทางย้อนกลับไปจนถึงแยกปากน้ำน้อย ที่เราได้ขี่รถผ่านมาเมื่อวานนี้ และเราก็จะเดินทางต่อไปบนเส้นทางที่ขึ้นเขาราวๆ 200 กม. ซึ่งผมใช้เส้นทาง เมืองขวา - แยกปากน้ำน้อย - บุนเหนือ - บ้านเดื่อ - บุนใต้ - พงสาลี ซึ่งผมใช้เวลาในการเดินทางประมาณ 7 ชั่วโมง มาแบบเรื่อยๆ มาเรียง เพราะต้องการซึมซับความสวยงามระหว่างทางมากกว่าการเร่งให้ถึงจุดหมาย สะพานแขวนแสนสวย ระหว่างทางเมืองขวา สู่ ปากน้ำน้อย

จากตอนที่แล้ว : วันนี้คือวันที่ 20/11/2015 หรือวันที่สองของการเดินทางในลาว วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษเนื่องจากมีโปรแกรม ไปเดินดูสินค้าในตลาด และขึ้นไปสักการะองค์พระธาตุหลวงน้ำทา ก่อนเดินทางออกจากเมือง ซึ่งผมก็ได้ทำตามโปรแกรมที่วางใว้ แล้วออกจากเมืองหลวงน้ำทาในราวๆ สิบโมง เพื่อเดินทางต่อไปยังเมืองอุดมไชย ซึ่งก็ต้องรีบนิดนึงเพราะผมไม่ต้องการไปติดขบวนรถบรรทุกสินค้าที่มาจากจีน เนื่องจากเส้นทางจากหลวงน้ำทาไปยัง อุดมไชยนั้นเป็นเส้นทางภูเขาสูงชันพับไปพับมา หากติดขบวนรถบรรทุกแล้วละก้อ แซงยากมากครับ ซึ่งผมก็คาดการณ์ได้ถูกเพราะในวันนั้นผมเจอรถบรรทุกที่มาจากชายแดนจีนน้อยมาก ผมมาถึงเมืองอุดมชัยก็ประมาณบ่ายโมงกว่าแล้ว จึงตัดสินใจต่อไปที่เมืองขวาซึ่งทีแรกผมคิดว่าจะไปให้ถึง เดียนเบียนฟูไปเลย แต่มีคนเขาแนะนำว่าให้นอนเสียที่เมืองขวาจะดีกว่า เพราะหากไปเดียนเบีนฟู แล้วย้อนกลับมาที่เมืองขวาอีก เขาเกรงว่าจะไปมืดกลางทางเสียก่อนซึ่งชาวบ้านแถวนั้นเขาไม่แนะนำ ผมเลยต้องหาที่หลับนอนในเมืองขวานั่นแหละครับ อืมม์...เมืองขวาจริงๆ ก็ไม่เลวนะครับ บรรยากาศดีมากครับ กาแฟยามเช้าถ้วยแรกในห้องของผมครับ เป็นกาแฟไทยท

ทริปนี้เป็นทริปที่เกิดขึ้นตั้งแต่เดือนพฤกษจิกายน 2558 แล้วครับ แต่ตัวผมเองก็ไม่ค่อยจะมีเวลามากนักในการเขียน Blog เนื่องจากภาระกิจหลายๆ อย่าง ช่วงนี้พอจะมีเวลาอยู่บ้างก็เลยคิดว่าค่อยๆ เขียนเรื่องราวที่ผ่านมาดีกว่าก่อนที่ความทรงจำดีๆ จะเลือนหายไปจากสมอง ทริปนี้เป็นทริปการเดินทางส่วนตัวคนเดียว ซึ่งการเดินทางใน สปป.ลาว หากเราไม่ประมาท และเร่งรีบเกินไปก็ไม่มีอะไรน่ากลัวเพราะมันอยู่ที่ การเตรียมตัวสำหรับการเดินทางเพียงลำพัง   ผมมีแรงบัลดาลใจจากการที่อยากไปสัมผัสกับความหนาวของเมืองที่อยู่ทางตอนเหนือสุดของลาวครับ "พงสาลี" เป็นแขวงที่อยู่ทางตอนเหนือสุดของประเทศลาวซึ่งหากดูตามแผนที่ให้ดีแล้ว มันเป็นเหมือนติ่งของแผ่นดินที่ยื่นเข้าไปในประเทศจีน และเวียดนาม เส้นทางที่ผมเดินทาง