Kawasaki KSR 110 - ทริปทำบุญเล็กๆ

อันที่จริงทริปนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนปลายปีที่ผ่านมา แต่พอดีผมไม่ค่อยจะมีเวลาอัพเดทข้อมูลเท่าไร วันนี้จึงต้องรีบทำก่อนที่ความทรงจำดีๆ จะลืมลืนไป ทริปที่ว่านี้เป็นทริปทำบุญเล็กๆ ระหว่างเพื่อนฝูงรุ่นเดียวกันที่จบจาก อัสสัมชัญ ลำปาง ปกติเราจะนัดกันไปทำบุญตามโรงเรียนที่อยู่ห่างไกลกันทุกปี และปีนีก็เหมือนกับทุกๆ ปี ที่เรานัดหมายกันไปทำบุญที่โรงเรียนแม่คำหล้า  อ.งาว จ.ลำปาง

โรงเรียนดังกล่าวเป็นโรงเรียนที่เล็กมากจนตกจากแผนที่ของ Google  โรงเรียนอยู่ในพื้นที่ของจังหวัดลำปาง แต่เราสามารถเข้าได้จากทางเข้าด้านจังหวัดพะเยา ซึ่งทางไปโรงเรียนนี้เป็นทางที่ค่อนข้างทุรกันดาร ผมได้รับแจ้งจากกลุ่มเพื่อนๆ ว่าควรจะใช้รถปิ๊กอัพยกสูงไป แต่จะให้ดีควรเป็น 4WD ผมงี้อึ้งเลย...จะเอาไงดีหว่า เพราะรถกะบะที่บ้านของเราก็ไม่ได้ยกสูง แถมยังติดหลังคาสำหรับส่งของอีกต่างหาก ส่วน 4WD ก็ไม่มีให้ขับ  คิดดังนั้นแล้วก็เอา มอเตอร์ไซค์คู่ชีพนี่แหละวะ Kawasaki KSR 110 ขนาดประเทศลาวที่ว่าโหดๆ ผมยังไปมาแล้ว โรงเรียนแม่คำหล้าจะซักขนาดใหนเชียว  เมื่อคิดได้แล้วก็ไปกันเลย

ผมออกจากเชียงราย แล้วก็วิ่งไปตามถนนหลวงหมายเลข 1 จนถึง จ.พะเยา  แล้วขับเลยจากตัว อ.เมืองพะเยาออกไปอีกเล็กน้อย ก็เลียวไปตามทางหลวงหมายเลข 120 หรือเส้นทางที่มุ่งสู่เชียงใหม่ จนกระทั่งถึงจุดชมวิว (ซึ่งผมก็จำไม่ได้ว่ากี่กิโลเมตร)  พอเลยจุดชมวิวมาได้ประมาณ ไม่ถึงกิโลเมตรดีก็จะมีทางแยกซ้ายมือไปบ้านปากบอก ขี่รถเข้าไปตามทางนั้นได้เลยครับอีกประมาณ 24 กม. ก็ถึงบ้านแม่คำหล้า ซึ่งชาวบ้านส่วนใหญ่เป็นชาวเขาเผ่าอาข่า นับถือศาสนาคริสต์ มีฐานะค่อนข้างยากจน ยังชีพด้วยการปลูกพืชไร่เช่นข้าวโพด กาแฟ และ พืชไร่ตามฤดูกาลอื่นๆ

จุดชมวิวกว๊านพะเยา

ทิวทัศน์เมื่อมองลงมาจากจุดชมวิว จะเห็นตัว อ.เมืองพะเยา และ กว๊านพะเยาที่สวยมากครับ 

ขอสักหน่อยเถอะน่า

ด้านหน้าของจจุดชมวิว ก็จะมีร้านค้าของชาวบ้านนำของป่าออกมาวางขาย

มะแหลบ และ มะแขว่น คือเครื่องเทศใส่ลาบของทางภาคเหนือ ซึ่งพบได้ในป่าแถบภาคเหนือเท่านั้น

ทางเข้าไปสู่บ้านแม่คำหล้า

ถนนตอนนี้ยังดีมากครับ

สภาพภูมิประเทศก็ยังเป็นป่าอุดมสมบูรณ์อยู่ ป่าแถบนี้ถือว่าเป็นต้นแม่น้ำวัง เลยทีเดียวครับ

หน่วยพิทักษ์อุทยานแห่งชาติ

ขอพักรถหน่อย

หนทางยังอีกยาวไกล

เมื่อผ่านจากจุดสกัดปากบอกแล้วสภาพถนนก็จะเป็นแบบนี้

บางช่วงก็จะเลาะไปตามใหล่เขา สวยงามมากครับ แต่ต้องใช้ความระมัดระวังในการขับขี่อย่างมาก

นี่คือสภาพที่แท้จริงประมาณสิบกิโลเมตรกว่าๆ ทั้งฝุ่น และ หิน พอหน้าฝนก็จะแปสภาพเป็นโคลน

นี่ยิ่งหนัก เพราะขขึ้นดอยด้วย

สภาพที่น่าเสียดาย เมื่อป่าไม้ถูกทำลาย และแปรสภาพเป็นไร่ข้าวโพด

เผาซังข้าวโพด 

สภาพถนนแบบนี้ Kawasaki KSR ไม่เคยหวั่น แต่คนขี่ทรมานก้นโคตรๆ

ขึ้นๆ ลงๆ เขานับสิบลูก สภาพเหมือนขี่รถในลาวเลยครับ แนะนำว่าหากใครจะไปลาวลองมาซ้อมมือที่นี่ก่อนก็ได้ เพราะที่ลาวโหดกว่านี่เยอะครับ

สีข้าวโพดกันข้างถนนเลยครับ 

นี่คือกองซังข้าวโพดหลังจากการเก็บเกี่ยว

ลำเลียงข้าวโพดเพื่อขายต่อให้กับพ่อค้าในเมืองอีกที

นี่คือสภาพไร่ข้าวโพดหลังการเก็บเกี่ยว ผมไม่รู้ว่าคุ้มรึเปล่ากับการที่ต้องแลกกับผืนป่าต้นน้ำขนาดใหญ่

มาถึงแยกไป บ. แม่คำหล้าแล้ว

จากจุดนี้ไปต่ออีกประมาณ 10 กม.

ทางยิ่งโหดมากขึ้น

ความสวยงามก็ยังมีให้เห็นเป็นระยะๆ

สภาพชีวิตที่แท้จริงแบบนี้ยังมีให้เห็นครับ

ในที่สุดก็มาถึง บ.แม่คำหล้า

คืนนี้ผมนอนในเต้นท์สีฟ้าครับ ชอบมากๆๆๆ  คิดถึงตอนเด็กๆ สมัยที่เป็นลูกเสือ

กลางคืออากาศค่อนข้างเย็น แต่ผมได้เสื้อกั๊กตัวนี้มาจากเซี่ยงไฮ้ มันเก็บความอบอุ่นได้ดีจริงๆ

ทนายสมคิด...เพื่อนร่วมรุ่น อสช.

เตรียมกาแฟยามเช้า

เดตรียมงานแจกของให้กับเด็กๆ ในตอนเช้า

Selfy ตัวเองเสียหน่อย

เด็กชาวเขาที่น่ารัก ไร้เดียงสา

ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าเด็กชาวเขาพวกนี้จะมีจิตอาสาสูงมาก พวกเขาช่วยกันล้างพาชนะต่างๆ ทำงานช่วยพวกเราหลายๆ อย่าง บางทีการเป็นเด็กในเมืองก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะดีกว่าพวกเขา ผมอายแทนลูกผมจริงๆ เลยครับ

เตรียมตัวแจกสิ่งของให้พวกเด็กๆ

เด็กน้อยน่ารักมากครับ

การแสดงพื้นบ้านเพื่อขอบคุณพวกเรา

เส้นทางที่แสนสนุก และสวยงาม

ไร่สตอเบอรี่ข้างทาง

ผมมีโอกาสได้คุยกับพี่เกษตรกรท่านี้ แกบอกว่าการปลูกสตอเบอรี่ให้ได้ผลนันต้องอัดยาค่อนข้างมาก

สตอเบอรี่กำลังหใ้ผล

เมล็ดกาแฟพันธ์ อราบิกา แต่ทำเป็น Dry Process

เข้ามเที่ยวในตัวเมืองพะเยาหน่อย

ศาลาที่โดดเดี่ยว บางครั้งก็ให้อารมย์ที่โรแมนติก แต่บางทีก็เหงาๆ นะหากต้องมานั่งคอยใครสักคน

นี่แหละ Lone Rover ตัวจริง

แวะเติมคาเฟอีนที่ อ.แม่ใจ ก่อนกลับเข้าสู่ เมืองเชียงราย บ้านเฮา

จบทริปนี้ได้ทั้งบุญ และความสุขจาการเกินทางท่องเที่ยวแม้ว่าจะเป็นทริปเล็กเพียงแค่คืนเดียว แต่ที่สำคัญก็คือทริปนี้ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรอีกหลายๆอย่างจากวิถีของชาวบ้านพวกนี้ ที่ทำให้ทัศน์ของผมเปลี่ยนไป ความมั่งคั่งร่ำรวย และการมีชีวิตที่ยืนยาวนั้น ไม่สำคัญเท่าการใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่า และคุ้มค่ากับเวลาที่มีลมหายใจ