Lone Rover

อันที่จริงทริปนี้ผมไปมาเมื่อเดือน ตค. 2557 และผมได้เขียนลง Blog ของผมไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่ด้วยความที่ต้องการจัดระเบียบของข้อมูลบน blog ใหม่ก็บังเอิญไปลบข้อมูลอันสำคัญเข้าก็เลยต้องมาเขียนใหม่ด้วยความทรงจำที่เริ่มจะเลือนลาง ทริปนี้เป็นทริปแรกของผมที่เดินทางด้วยรถมอเตอรไซค์ และไปกับเพื่อนใหม่ทั้งทริป ซึ่งการเดินทางของผมเริ่มจากบ้านของผมเองใน อ.เมือง จ.เชียงราย แต่มีเพื่อนในกลุ่มบางส่วนก็ ออกจาก นครพนมบ้าง กทม. บ้าง หรือ แม้กระทั่งอุดรธานี ก็มี เส้นทางนี้ใช้เวลาในการเดินทาง 6 วัน รวนระยะทาง ประมาณ 1400 กว่ากิโลเมตร ซึ่งเส้นทางเริ่มจาก เชียงราย-ห้วยทราย-หลวงน้ำทา-อุดมไชย-หนองเขียว-หลวงพระบาง-วังเวียง-ไชยะบุรี-เมืองเงิน-ห้วยโก๋น-เชียงกลาง-สองแคว-เชียงคำ-เชียงราย เส้นทางที่วิ่ง

ตามปกติผมมักจะติดตามเว็ปที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวเป็นประจำ ไม่ว่าจะเป็นพันทิพ หรือ เทรคกิ้งไทย และเว็ป นสพ. ต่างๆ เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับการท่องเที่ยว และเมื่อเร็วๆนี้ผมได้พบกับคำศัพท์ใหม่คือ Slow Tourism ซึ่งมันเป็นการท่องเที่ยวอีกแนวหนึ่งที่มีแนวโน้มว่าน่าจะได้รับความนิยมมากขึ้นในอนาคต สาเหตุที่การท่องเที่ยวแบบนี้สะดุดตาของผมขึ้นมาก็เพราะมันเหมาะกับนิสัยของผมมากกว่า การท่องเที่ยวในลักษณะ Commercial Tourism หรือชะโงกทัวร์ ที่เป็นการท่องเที่ยวในลักษณะเร่งรีบ และต้องตื่นแต่เช้าเพื่อวิ่งตามธงของไกด์ทัวร์ เพื่อให้ทันโปรแกรมการท่องเที่ยวที่ทัวร์เขาจัดให้ แต่ในรายละเอียดแล้วแทบจะไม่ได้อะไรเลย

เราเริ่มทริปนี้จากการที่มีเพื่อนในกลุ่มท่านึง (โกเหม่น) เพิ่งจะซื้อรถใหม่คือ Suzuki GD 110 ก็เลยหาวิธีรันอินเครื่องให้รวดเร็วที่สุด และแล้วผมก็เลยให้มีการออกทริประยะสั้นๆ คือ เชียงราย - แม่อาย - ฝาง - เชียงดาว - เวียงแหง - อรุโณทัย - ดอยอ่างขาง - ฝาง - แม่อาย - เชียงราย รวมระยะทาง 507 กม. โดยประมาณ รายละเอียดของทริป อำเภอเวียงแหงมีชื่อเดิมว่า "เมืองแหง" มีความสำคัญในฐานะเมืองหน้าด่านตามเส้นทางเดินทัพและการค้าระหว่างเมืองเชียงใหม่ ราชธานีของอาณาจักรล้านนา กับเมืองนาย (ปัจจุบันอยู่ในรัฐฉาน ประเทศพม่า) ประชากรส่วนใหญ่ของ อำเภอเวียงแหง จะเป็นชาวไทยใหญ่ จีนฮ่อ และ ชาวไทยภูเขา เสียมากกว่า ในตัวอำเภอจริงแล้วดูเหมือนจะไม่ค่อยจะคึกคักเท่าที่ควร แต่จะต้องไปที่ตำบล เปียงหลวง ซึ่งอยู่ติดกับชายแดน ไทย-พม่า จึงจะค่อยดูมีชีวิตชีวาหน่อย เพราะมีที่พัก และ ร้านอาหารมากกว่า แม้ในยามที่ทางการ ไทย-พม่า จะปิดการค้าขายตามแนวชายแดนก็ดี 

ทริปนี้เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อช่วงต้นปีเมื่อไม่นานมานี้ พอดีผมต้องไปตรวจดูงานในโรงงานใหม่ของผม แล้วเกิดเปรี้ยวปากขึ้นมาอยากกินกาแฟดีสักแก้วนึง กอรปกับว่าช่วงนั้นมีแต่คนพูดถึงแต่ต้นนางพญาเสือโคร่ง ผมเลยคว้าเจ้าตัวเล็กคู่ชีพของผมไปจิบกาแฟเพลินๆ บนดอบช้างดีกว่า เนื่องจากโรงงานใหม่ของผม อยู่ไม่ไกลจากดอยช้างมากนัก (ประมาณ 18 กม.) สะดวกสบายมากครับ อยากไปเมื่อไรก็ไปได้ ด้วย 2 ล้อ ผมไม่ต้องง้อ 4 ล้อให้เปลืองน้ำมัน ไม่เหมือนคนที่ใช้ ชีวิตใน กทม. จะไปใหนทีต้องคิดแล้วคิดอีก ออกบ้านแต่ละครั้งก็เสียเวลาอย่างน้อยๆ ครึ่งวันไปแล้ว เลี้ยวซ้ายหน้าโรงงาน ผ่านหน้า บ้านฝั่งหมิ่น

อันที่จริงทริปนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนปลายปีที่ผ่านมา แต่พอดีผมไม่ค่อยจะมีเวลาอัพเดทข้อมูลเท่าไร วันนี้จึงต้องรีบทำก่อนที่ความทรงจำดีๆ จะลืมลืนไป ทริปที่ว่านี้เป็นทริปทำบุญเล็กๆ ระหว่างเพื่อนฝูงรุ่นเดียวกันที่จบจาก อัสสัมชัญ ลำปาง ปกติเราจะนัดกันไปทำบุญตามโรงเรียนที่อยู่ห่างไกลกันทุกปี และปีนีก็เหมือนกับทุกๆ ปี ที่เรานัดหมายกันไปทำบุญที่โรงเรียนแม่คำหล้า  อ.งาว จ.ลำปาง โรงเรียนดังกล่าวเป็นโรงเรียนที่เล็กมากจนตกจากแผนที่ของ Google  โรงเรียนอยู่ในพื้นที่ของจังหวัดลำปาง แต่เราสามารถเข้าได้จากทางเข้าด้านจังหวัดพะเยา ซึ่งทางไปโรงเรียนนี้เป็นทางที่ค่อนข้างทุรกันดาร ผมได้รับแจ้งจากกลุ่มเพื่อนๆ ว่าควรจะใช้รถปิ๊กอัพยกสูงไป แต่จะให้ดีควรเป็น 4WD ผมงี้อึ้งเลย...จะเอาไงดีหว่า เพราะรถกะบะที่บ้านของเราก็ไม่ได้ยกสูง แถมยังติดหลังคาสำหรับส่งของอีกต่างหาก ส่วน 4WD ก็ไม่มีให้ขับ  คิดดังนั้นแล้วก็เอา มอเตอร์ไซค์คู่ชีพนี่แหละวะ Kawasaki KSR 110 ขนาดประเทศลาวที่ว่าโหดๆ ผมยังไปมาแล้ว โรงเรียนแม่คำหล้าจะซักขนาดใหนเชียว  เมื่อคิดได้แล้วก็ไปกันเลย

นี่ไม่ใช่การรีวิวรถ Suzuki Van Van 125 หรือ การรีวิวกล้องถ่ายรูป Sony RX-100 นะครับ แต่นี่คือการจดบันทึกความทรงจำเกี่ยวกับการเดินทางของผมเท่านั้น ผมกำลังจะพูดถึง อำเภอลองซึ่งเป็น อำเภอเล็กๆ อำเภอหนึ่งของจังหวัดแพร่ และอาจจะไม่ได้อยู่ในสายตาของใครมากนัก แต่สำหรับผมเองแล้ว ผมชอบออกท่องเที่ยวไปยังอำเภอเล็กๆ เหล่านี้ที่ผู้คนส่วนใหญ่คิดว่าไม่มีอะไร แต่จริงๆแล้วมันมีอะไร ต่อมีอะไรที่น่าสนใจซ่อนอยู่เยอะมาก ซึ่งอยู่ที่ว่าเราเองมีเวลาค้นหามากพอหรือเปล่าเท่านั้น เบื้องหลังของทริปนี้ สำหรับทริป อ.ลอง และ อ.วังชิ้นนั้น ผมคิดมานานแล้วเนื่องจากผมได้มีโอกาสเข้าไปติดต่อธุรกิจในสองอำเภอนี้ และผมได้มีโอกาสซื้อรถมอเตอร์ไซค์ Suzuki Van Van ใหม่ที่จังหวัดลำปาง  ทั้งๆที่ผมมีบ้านอยู่ที่เชียงราย เหตุผลง่ายๆก็คือ ซื้อที่ ลำปางผมได้ราคาถูกกว่า 4000 บาทครับ  ผมคิดว่าผมเอาเงิน 4000 บาทนี้มาเป็นค่าน้ำมันในการขี่กลับเชียงรายยังถูกกว่า ซื้อรถที่เชียงรายเสียอีก และได้เที่ยวด้วย ครั้งแรกที่ผมไปติดต่อธุรกิจที่ อ.ลอง และ อ.วังชิ้น ผมรู้สึกว่าทั้งสองอำเภอนี้เป็นอำเภอเล็กๆ หลังเขา มีความสงบ และมีเสน่ห

ตอนผมขี่รถ Suzuki Van Van 125 ใหม่ๆ ได้มีโอกาสไปคุยเรื่องธุรกิจกับเพื่อนๆ หลายคน และทุกคนบอกว่า เอ้อนี่..รถสวยนะ แต่มักปิดท้ายด้วยคำถามที่ว่่า ทำไมเอ็งถึงเลือกรุ่นนี้วะ แพงก็แพง หรือไม่ก็จะถามว่าไอ้รถคันนี้มันดีอย่างไร? บางคนก็คิดว่าราคาขนาดนี้  ทำไมไม่ซื้อบิ๊กไบค์  ไปเลยทีเดียวจบ ซึ่งเรื่องนี้ผมเคยบอกไปแล้วว่าทำไมผมถึงไม่ซื้อรถใหญ่ Suzuki Van Van 125 เอาละผมจะบอกให้ว่าทำไมผมเลือก Suzuki Van Van 125 มาเป็นรถคู่ใจ แต่ก่อนอื่นผมต้องบอกก่อนว่านี่ไม่ใช่บทความประเภท Review รถนะครับ แต่จะบอกความเห็นจากมุมมอง และความต้องการของผมเอง เพราะการที่ผมจะซื้อสินค้าอะไรสักอย่างหนึ่ง ผมจะมีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนครับ โดยเฉพาะสินค้าที่มาราคาแพงอย่างเจ้า RV125 นี่สามารถซื้อรถขนาด 125cc ในท้องตลาดได้สองคันเลยทีเดียว หรือจะเลือกเพิ่มเงินอีกนนิดหน่อยก็จะได้รถนาด 250cc ไปใช้เลย สืบเนื่องจากผมใช้รถเล็กอย่าง Kawasaki KSR 110 สำหรับการเดินทางท่องเที่ยว ทำให้ผมได้เห็นข้อด้อยอย่างหนึ่งของ Kawasaki KSR สำหรับการเดินทางไกลๆ คือ เบาะที่เพรียวเล็กเมื่อขี่ไปสักพักหนึ่งจะเกิดอาการเจ็บก้น และหากต้องขี่ไกลๆ ทั้งว

Bikers - ช่วงหลังๆมานี้รถมอเตอร์ไซค์ประเภท Big Bike จะได้รับความนิยมเพิ่มมากขึ้นเนื่องจากราคาที่สามารถจับต้องได้ จึงทำให้มีคำศัพท์ภาษาอังกฤษเจ้ามาให้ได้เห็นบ่อยขึ้นคือ Bikers หากแปลกันตรงตัวเลยก็คือ "สิงห์มอเตอร์ไซค์". แต่หากจะแปลกันให้นุ่มนวลหน่อยก็คือ ผู้ที่ชื่นชอบรถมอเตอร์ไซค์  หรือผู้ที่มีความรู้เรื่องรถมอเตอร์ไซค์เป็นอย่างดี  แต่พักหลังๆมานี่ผมเห็นใช้คำนี้บ่อยขึ้น พวกที่สามารถซื้อรถแพงๆก็เรียกตัวเองว่า Biker. พวกที่ขี่ Big Bike ก็เรียกตัวเองว่า Biker แต่ไปเรียกพวกสิงห์มอเตอร์ไซค์ขนาดเล็กอย่างค่อนแคะว่า "พวกแวนซ์"  ในทางกลับกันพวกขี่มอเตอร์ไซค์ขนาดเล็กบางจำพวกก็ไปค่อนแคะพวก Big Bike ทำนองว่าหยิ่งบ้างหละ พวกอวดร่ำอวดรวยบ้างหละ หรือแว้นซ์รุ่นใหญ่บ้างหละ. ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนพวกนี้เขาคิดอะไรของเขาอยู่ อันที่จริงผมก็ไม่รู้หรอกนะว่า Biker ที่แท้จริงมันควรเป็นอย่างไร  ตอนนี้ผมรู้อยู่อย่างเดียวว่า Bikers คือของแต่งรถ ฮ่าๆๆ ส่วนใครอยากจะเป็น  Biker หรือ สิงห์มอเตอรืไซค์ หรือ แว้นซ์ ก็แล้วแต่สะดวกก็แล้วกัน เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม เพียงแค่ไม่เข้าใจว่าทำไ

ปัจจุบันผมมีสองล้อขี่อยู่ก็หลายคันซึ่งมีขนาดไม่เกิน 200cc สักคัน มีเพื่อนบางคนถามผมว่าทำไมผมไม่ซื้อรถจำพวก Big Bike มาขี่สักคัน คำตอบของผมก็ง่ายๆเลยครับคือ "กรูกลัวตายโว้ย" ขนาดรถเล็กๆ หากขับขี่ไม่ระมัดระวังยังเห็นตายกันเกลื่อน ยิ่งเป็นรถที่ CC สูงด้วยแล้วใครมันจะไปอดใจขี่กันช้าๆได้ละ ผมเป็นคนหนึ่งละที่ไม่นิยมการขับรถเร็วไม่ว่าจะรถยนต์ หรือ มอเตอร์ไซค์ ปัจจุบันนี้ค่ายรถมอเตอร์ไซค์ต่างๆนำโดย Kawasaki ได้หันมาประกอบรถขนาดใหญ่ในประเทศแทนการนำเข้า ทำให้รถจำพวกนี้หาซื้อได้ง่ายขึ้นและมีราคาถูกลง ทำให้คนไทยจำนวนหนึ่งสามารถตีตั๋วด่วนไปลงนรกได้สะดวกขึ้น นี่เรื่องจริงนะครับ...หากไม่เชื่อลองเข้าไปดูกระทู้อุบัติเหตุในพันทิพสิครับ ในระยะหลังจะเห็นอุบัติเหตุจากรถจำพวกนี้บ่อยขึ้น ลองอ่านบทความนี้ดูครับ อาจจะมีประโยชน์บ้าง http://m.manager.co.th/Home/detail/9580000004519